วันอาทิตย์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2553

บทเรียนชีวิตที่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนั้น

เรื่องที่ 1.เฉียดตาย
            
              กระพ้มเดินไปเที่ยวกับเพื่อนตามทางรถไฟ นึกสนุกจึงชวนเพื่อนขึ้นไปเดินบนรางเหล็กแข่งกัน ว่าใครจะทรงตัวเดินไปบนรางเหล็กรถไฟได้นานที่สุด คนนั้นเป็นผู้ชนะ  ก็ไม่มีเดิมพันอะไร แค่เล่นกันสนุกแบบไม่มีงานทำ
              เดินไปได้สักครู่หนึ่ง รถไฟมาพอดี ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้กัน
มุ่งหน้าเดินเข้าหารถไฟโดยไม่กลัวว่ารถจะชน  เพราะมั่นใจว่า เมื่อจวนตัวก็จะสามารถโดดออกไปได้ทัน 
              รถไฟวิ่งใกล้เข้ามาทุกที คนขับรถไฟเปิดวูดดังลั่นเพื่อให้พวกเราหลบออกจากรางรถไฟ แต่พวกเราต่างมุ่งหน้าจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมหนี ใกล้เข้าไปทุกที  รถไฟวิ่งเข้ามาร็วมาก พร้อมกับกดวูดยาว-สั้นสลับกันถี่ยิบ
              เหลือระยะห่างแค่เพียง 5-6 เมตร จึงต่างกระโดดหนีออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงตะโกนด่าของคนขับที่ชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่าง  "อยากตายนักหรือไง?  ไอ..เด็ก เปร..!!
              นี่ถ้าสะดุดขาตัวเองล้ม  ไม่อยากจะนึกภาพ...แหลก!!!
         
              นี่ละหนา ความประมาทรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเด็กๆที่ขาดประสบการณ์ชีวิต
              นึกถึงอดีตวันนั้น  ตูรอดมาได้ยังไง ไม่น่าเลย นึกแล้วยังเสียวไม่หาย.

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น