เมืองไทยวันนี้ แบ่งสีแบ่งพวกแบ่งฝ่าย
แตกแยกความคิดมากมาย เหตุร้ายเกิดขึ้นทุกวัน
เมืองไทยวันนี้ สาดโคลนใส่สีตามฝัน
ฝ่ายตรงข้ามเลวร้ายทุกวัน ฝ่ายตนยึดมั่นแต่ตวามดี
สาเหตุเพราะอะไร? ใครควรรับผิดเหตุการณ์นี้
รัฐบาล สีนำเงิน หรือหลากสี สีแดง สีเหลือง สีขาว สีดำ
เหมือนลิงแก้แหทุกวัน ยิ่งแก้ยืนยันยุ่งเหยิงถลำ
ดิ่งลึกลงเหวหัวคะมำ ชีชำแต่ไม่รู้จะโทษใคร?
การ์ตูนเด็ดเพชรCARTOONDEDPET
WELCOME to MY CARTOONDEDPET
วันอาทิตย์ที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2553
วันศุกร์ที่ 8 ตุลาคม พ.ศ. 2553
การวาดการ์ตูนตอนที่ 3 จากบ่าวเบิ้ม
การวาดตัวการ์ตูน
------------------------------------
ปากกาG-Penในเมืองไทยหาซื้อไม่ค่อยได้ง่ายๆ สำหรับผมแล้วรู้จักอยู่ที่เดียวคือร้าน สยาม มาร์เก็ตติ้ง ชั้นสาม เซ็นทรัลเวิลด์พลาซ่า สี่แยก ราชประสงค์ เค้ามีเว็บไซต์ด้วยนะ http://www.siam-marketing.com/ น้องๆต่างจังหวัดก็ลองเข้าไปดูแล้วกัน ส่วนใครที่รู้จักร้านขาย หรือลิงค์ ก็ช่วยลงไว้ให้หน่อยก็ดีครับ
การวาดการ์ตูนตอนที่ 2 สัดส่วนของตัวการ์ตูน
การวาดสัดส่วนตัวการ์ตูน
อ้างอิงบางส่วนจากครูหนวด: www.oknation.net/blog/cartoon/2007/02/.../entry-1
เรียนรู้สัดส่วนของตัวการ์ตูนในแบบ 2 มิติ กันครับ
การ์ตูนเราจึงมีสัดส่วนที่สามารถผิดเพี้ยนจากความจริงได้ แต่ว่ามันจะมีหลักอยู่เล็กน้อยที่ต้องจดจำ นั่นคือขนาดความยาวของส่วนที่ผมได้กล่าวเอาไว้ในรูปแล้วขอให้ลองดู แล้วก็จะรู้ได้เลยว่า เมื่อเราวาดให้รูปร่างการ์ตูนมันเพี้ยนไปอย่างไรก็ตาม แต่ถ้าเรายังคงระดับรูปร่างที่ถูกส่วนเอาไว้ การ์ตูนมันจะดูไม่ขัดตานะครับ
และรูปขนาดของสัดส่วนตัวการ์ตูน ผมมักจะกำหนดให้เป็นครึ่งนึงของลำตัวเสมอ นั่นคือ ความยาวของช่วงขา มักจะเป็นครึ่งหนึ่งของลำตัวเสมอ และเราสามารถแงขนาดความยาวของแขน และขาได้เป็นอย่างละครึ่งของข้อศอก และข้อเข่าได้เลยครับ
ในรูปนี้การเพี้ยนรูปทรงที่ผมเขียนไว้ให้ดูนั้น มันจะมีหลักให้น่าคิดอยู่นิดนึง นั่นคือเมื่อเราดึงขนาดลำตัวให้เกินกว่าครึ่งหนึ่งของลำตัวแล้วล่ะก็ ขนาดความยาวของขาจะสั้นมาก ผิดจากที่ผมเคยได้บอกไว้ในข้างต้น แต่เราสามารถทำให้ตัวการ์ตูนนี้มันยังดูดีได้อยู่โดย เรายังต้องคงตำแหน่งความยาวของส่วนมือให้เท่ากับขนาดที่อยู่ที่เอวเสมอนะครับ จะทำให้เราดูเสมือนว่าแค่ยืดลำตัวการ์ตูนให้ยาวออกไปเท่านั้นเองครับ และคุณสามารถใช้ในด้านที่เราต้องการให้ขายาวเกินกว่าลำตัวได้นะครับ
ในรูปนี้ ผมจะเขียนให้ดูว่าเมื่อเราต้องวาดขนาดคนอ้วนที่มากกว่าเส้นเดียว ที่เราร่างไว้นั้นจะทำได้อย่างไร การเติมเนื้อหนังของการ์ตูนตามจินตนาการของเรานั้นก็สำคัญนะครับ ลองดูจากรูปที่ผมยกตัวอย่างมาให้ดู
ในรูปนี้ผมจะออกท่าทางให้มากขึ้นกว่าเดิม การร่างเพื่อขยับให้ตัวการ์ตูนดูมีชีวิตมากขึ้น
-------------------------------------
วันอังคารที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2553
หลักการเขียนภาพการ์ตูน ตอนที่ 1
หลักการวาดการ์ตูน
--------------------------
ความหมายคำว่าการ์ตูน และแอนิเมชัน
ความหมายคำว่าการ์ตูน และแอนิเมชัน
การ์ตูน เป็นวรรณกรรมประเภทที่ถ่ายทอดความเข้าใจ ความรู้สึก ด้วยรูปภาพ ซึ่งหมายถึงภาพที่เขียนขึ้นในลักษณะต่างๆ ภาพจำลอง เป็นสิ่งจำลองของบุคคล ทำให้คนเข้าใจถึงความคิด เข้าใจเรื่องราวต่างๆ ในการเขียนก็ใช้เส้นที่ไม่ต้องประณีต แต่พอมองรู้ว่าคืออะไร
แอนิเมชัน (Animation) หมายถึง การสร้างภาพเคลื่อนไหวโดยการฉายภาพนิ่งหลายๆ ภาพต่อเนื่องกันด้วยความเร็วสูง โดยหลักการแล้วไม่ว่าจะสร้างภาพหรือเฟรมด้วยวิธีใดก็ตามเมื่อนำภาพดังกล่าวมาฉายต่อกันด้วยความเร็วตั้งแต่ 16 เฟรมต่อวินาที ขึ้นไป เราจะเห็นเหมือนว่าภาพดังกล่าวเคลื่อนไหวได้ต่อเนื่องกัน ทั้งนี้เนื่องจากการเห็นภาพติดตาหลักการเลือกการ์ตูนในการนำไปใช้ประกอบการเรียนการสอน
1.เลือกการ์ตูนให้เหมาะสมกับประสบการณ์ของผู้เรียน การ์ตูนที่ใช้ประกอบการสอน จะต้องเป็นการ์ตูนที่นักเรียนเข้าใจ ความหมายได้ซึ่งต้องขึ้นอยู่กับประสบการณ์เดิม
2.เลือกการ์ตูนที่ออกแบบง่าย ๆ อาจเขียนเฉพาะเค้าหน้า ใช้เส้นไม่กี่เส้นเพียงไม่กี่เส้น ส่วนประกอบอื่นมีบ้างไม่มากนัก แต่หลักสำคัญคือต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะ เมื่อเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นใคร
3.การ์ตูนที่มีสัญลักษณ์ให้ความหมายชัดเจน คนที่อ่านหนังสือพิมพ์หรือการ์ตูนเสมอ ๆ ย่อมคุ้นเคยกับสัญลักษณ์ต่างๆ ที่สามารถสื่อความหมายขั้นตอนการเขียนการ์ตูน
เมื่อเราสามารถกำหนดเรื่องที่จะเขียนได้แล้วต้องดำเนินขั้นตอนดังนี้
1.วางเค้าโครงเรื่องราวให้สนุกและเข้าใจ เอาไว้ล่วงหน้า
2.แบ่งสาระสำคัญของเรื่องออกเป็นเฟรมหรือส่วนย่อย ๆ ติดต่อกันตลอดเรื่อง
3.พิจารณาเพิ่มเติมหรือตัดทอนสาระสำคัญให้เหลือเฉพาะส่วนที่จำเป็นจริงๆ
4.เขียนภาพคร่าวๆ เป็นเรื่องราวติดต่อกันตามสาระสำคัญหรือส่วนย่อยๆ ที่แบ่งไว้
5.ลงมือวาดการ์ตูน โดยถือหลักการต่อไปนี้เป็นพื้นฐาน•ภาพทุกภาพต้องแสดงท่าทางให้สื่อความหมายตามท้องเรื่อง•ต้องเป็นภาพที่ง่าย ไม่แสดงรายละเอียดมากนัก เน้นเฉพาะส่วนที่จำเป็น•แต่ละภาพต้องมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน•ใช้คำบรรยายหรือภาษาประกอบที่กะทัดรัด แต่มีความสมบูรณ์•ไม่ควรมีการพูดและโต้ตอบในภาพเดี่ยว เพราะจำทำให้ผู้ดูสับสน•ให้มีการเคลื่อนไหวของตัวละครในมุมต่างๆ เพื่อให้ผู้ดูมีความสนใจยิ่งขึ้น•ถ้าเป็นตำราเรียน ควรมีข้อแนะนำวิธีการเรียน จุดมุ่งหมายหรือวัตถุประสงค์•ควรพิจารณาจัดลำดับให้เหมาะสม
การ์ตูน เป็นวรรณกรรมประเภทที่ถ่ายทอดความเข้าใจ ความรู้สึก ด้วยรูปภาพ ซึ่งหมายถึงภาพที่เขียนขึ้นในลักษณะต่างๆ ภาพจำลอง เป็นสิ่งจำลองของบุคคล ทำให้คนเข้าใจถึงความคิด เข้าใจเรื่องราวต่างๆ ในการเขียนก็ใช้เส้นที่ไม่ต้องประณีต แต่พอมองรู้ว่าคืออะไร
แอนิเมชัน (Animation) หมายถึง การสร้างภาพเคลื่อนไหวโดยการฉายภาพนิ่งหลายๆ ภาพต่อเนื่องกันด้วยความเร็วสูง โดยหลักการแล้วไม่ว่าจะสร้างภาพหรือเฟรมด้วยวิธีใดก็ตามเมื่อนำภาพดังกล่าวมาฉายต่อกันด้วยความเร็วตั้งแต่ 16 เฟรมต่อวินาที ขึ้นไป เราจะเห็นเหมือนว่าภาพดังกล่าวเคลื่อนไหวได้ต่อเนื่องกัน ทั้งนี้เนื่องจากการเห็นภาพติดตาหลักการเลือกการ์ตูนในการนำไปใช้ประกอบการเรียนการสอน
1.เลือกการ์ตูนให้เหมาะสมกับประสบการณ์ของผู้เรียน การ์ตูนที่ใช้ประกอบการสอน จะต้องเป็นการ์ตูนที่นักเรียนเข้าใจ ความหมายได้ซึ่งต้องขึ้นอยู่กับประสบการณ์เดิม
2.เลือกการ์ตูนที่ออกแบบง่าย ๆ อาจเขียนเฉพาะเค้าหน้า ใช้เส้นไม่กี่เส้นเพียงไม่กี่เส้น ส่วนประกอบอื่นมีบ้างไม่มากนัก แต่หลักสำคัญคือต้องมีเอกลักษณ์เฉพาะ เมื่อเห็นแล้วรู้ได้ทันทีว่าใครเป็นใคร
3.การ์ตูนที่มีสัญลักษณ์ให้ความหมายชัดเจน คนที่อ่านหนังสือพิมพ์หรือการ์ตูนเสมอ ๆ ย่อมคุ้นเคยกับสัญลักษณ์ต่างๆ ที่สามารถสื่อความหมายขั้นตอนการเขียนการ์ตูน
เมื่อเราสามารถกำหนดเรื่องที่จะเขียนได้แล้วต้องดำเนินขั้นตอนดังนี้
1.วางเค้าโครงเรื่องราวให้สนุกและเข้าใจ เอาไว้ล่วงหน้า
2.แบ่งสาระสำคัญของเรื่องออกเป็นเฟรมหรือส่วนย่อย ๆ ติดต่อกันตลอดเรื่อง
3.พิจารณาเพิ่มเติมหรือตัดทอนสาระสำคัญให้เหลือเฉพาะส่วนที่จำเป็นจริงๆ
4.เขียนภาพคร่าวๆ เป็นเรื่องราวติดต่อกันตามสาระสำคัญหรือส่วนย่อยๆ ที่แบ่งไว้
5.ลงมือวาดการ์ตูน โดยถือหลักการต่อไปนี้เป็นพื้นฐาน•ภาพทุกภาพต้องแสดงท่าทางให้สื่อความหมายตามท้องเรื่อง•ต้องเป็นภาพที่ง่าย ไม่แสดงรายละเอียดมากนัก เน้นเฉพาะส่วนที่จำเป็น•แต่ละภาพต้องมีจุดมุ่งหมายเดียวกัน•ใช้คำบรรยายหรือภาษาประกอบที่กะทัดรัด แต่มีความสมบูรณ์•ไม่ควรมีการพูดและโต้ตอบในภาพเดี่ยว เพราะจำทำให้ผู้ดูสับสน•ให้มีการเคลื่อนไหวของตัวละครในมุมต่างๆ เพื่อให้ผู้ดูมีความสนใจยิ่งขึ้น•ถ้าเป็นตำราเรียน ควรมีข้อแนะนำวิธีการเรียน จุดมุ่งหมายหรือวัตถุประสงค์•ควรพิจารณาจัดลำดับให้เหมาะสม
1.การเขียนภาพทำให้เข้าใจเรื่องราวได้ง่าย ไม่สับสน ภาพมีความเคลื่อนไหวเป็นภาพง่ายๆ
2.สีที่ใช้สวยงาม ชัดเจน
3.การดำเนินเรื่องน่าสนใจ ตื่นเต้นเร้าใจชวนติดตาม และแทรก สุภาษิต คติธรรม และความรู้
4.ใช้ถ้อยคำสุภาพ ไฟเราะ ตัวสะกดถูกต้อง
5.ผู้เขียนมีความคิดริเริ่มไม่ลอกแบบ การ์ตูน ภาพยนตร์ โทรทัศน์
6.ช่วยส่งเสริมจินตนาการและความคิดสร้างสรรค์
7.มีศิลป์ อาจเกินความจริงไปบ้าง
8.เนื่องเรื่องเหมาะสมกับวัยหลักการเขียนการ์ตูน
1.ศึกษารูปร่างลักษณะของสิ่งที่จะเขียน คือศึกษาด้านสรีรวิทยา โดยรู้ลักษณะที่สำคัญเพียงบางส่วนที่ประกอบกันเป็นตัวคนหรือสัตว์
2.สังเกตอัตราส่วนของรูปที่จะเขียน ให้เส้นยาวบ้างสั้นบ้าง เพื่อแสดงความสูง ต่ำ อ้วน ผอม
3.ต้องสังเกตการแสดงออกของอารมณ์บนใบหน้า เพื่อให้การ์ตูนแสดงความรู้สึกออกมา
วันอาทิตย์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2553
บทเรียนชีวิตที่คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเช่นนั้น
เรื่องที่ 1.เฉียดตาย
กระพ้มเดินไปเที่ยวกับเพื่อนตามทางรถไฟ นึกสนุกจึงชวนเพื่อนขึ้นไปเดินบนรางเหล็กแข่งกัน ว่าใครจะทรงตัวเดินไปบนรางเหล็กรถไฟได้นานที่สุด คนนั้นเป็นผู้ชนะ ก็ไม่มีเดิมพันอะไร แค่เล่นกันสนุกแบบไม่มีงานทำ
เดินไปได้สักครู่หนึ่ง รถไฟมาพอดี ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้กัน
มุ่งหน้าเดินเข้าหารถไฟโดยไม่กลัวว่ารถจะชน เพราะมั่นใจว่า เมื่อจวนตัวก็จะสามารถโดดออกไปได้ทัน
รถไฟวิ่งใกล้เข้ามาทุกที คนขับรถไฟเปิดวูดดังลั่นเพื่อให้พวกเราหลบออกจากรางรถไฟ แต่พวกเราต่างมุ่งหน้าจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมหนี ใกล้เข้าไปทุกที รถไฟวิ่งเข้ามาร็วมาก พร้อมกับกดวูดยาว-สั้นสลับกันถี่ยิบ
เหลือระยะห่างแค่เพียง 5-6 เมตร จึงต่างกระโดดหนีออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงตะโกนด่าของคนขับที่ชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่าง "อยากตายนักหรือไง? ไอ..เด็ก เปร..!!
นี่ถ้าสะดุดขาตัวเองล้ม ไม่อยากจะนึกภาพ...แหลก!!!
นี่ละหนา ความประมาทรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเด็กๆที่ขาดประสบการณ์ชีวิต
นึกถึงอดีตวันนั้น ตูรอดมาได้ยังไง ไม่น่าเลย นึกแล้วยังเสียวไม่หาย.
กระพ้มเดินไปเที่ยวกับเพื่อนตามทางรถไฟ นึกสนุกจึงชวนเพื่อนขึ้นไปเดินบนรางเหล็กแข่งกัน ว่าใครจะทรงตัวเดินไปบนรางเหล็กรถไฟได้นานที่สุด คนนั้นเป็นผู้ชนะ ก็ไม่มีเดิมพันอะไร แค่เล่นกันสนุกแบบไม่มีงานทำ
เดินไปได้สักครู่หนึ่ง รถไฟมาพอดี ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้กัน
มุ่งหน้าเดินเข้าหารถไฟโดยไม่กลัวว่ารถจะชน เพราะมั่นใจว่า เมื่อจวนตัวก็จะสามารถโดดออกไปได้ทัน
รถไฟวิ่งใกล้เข้ามาทุกที คนขับรถไฟเปิดวูดดังลั่นเพื่อให้พวกเราหลบออกจากรางรถไฟ แต่พวกเราต่างมุ่งหน้าจะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามให้ได้ ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมหนี ใกล้เข้าไปทุกที รถไฟวิ่งเข้ามาร็วมาก พร้อมกับกดวูดยาว-สั้นสลับกันถี่ยิบ
เหลือระยะห่างแค่เพียง 5-6 เมตร จึงต่างกระโดดหนีออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงตะโกนด่าของคนขับที่ชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่าง "อยากตายนักหรือไง? ไอ..เด็ก เปร..!!
นี่ถ้าสะดุดขาตัวเองล้ม ไม่อยากจะนึกภาพ...แหลก!!!
นี่ละหนา ความประมาทรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของเด็กๆที่ขาดประสบการณ์ชีวิต
นึกถึงอดีตวันนั้น ตูรอดมาได้ยังไง ไม่น่าเลย นึกแล้วยังเสียวไม่หาย.
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)